: 13 cze 2014, 15:33
Czym w Piśmie Świętym jest dusza?
Przejaw duszy dobrze ilustrują oświetlenia bożenarodzeniowe budynków, domów wielkich aglomeracji miejskich. Są one oplecione różnokolorowymi migającymi światełkami. Tym, czym, dla sieci żarówek jest prąd elektryczny, tym samym dla człowieka jest dusza. Jak wyłączą prąd, to on nie wraca do elektrowni, lecz znika, tak samo dusza odłączona od ciała, które ożywiała też ginie, lecz sieć połączeniowa i żarówki zostają.
Dusza podtrzymuje życie psychiczne toczące się w naszym mózgu i naszą strukturę fizyczną, ginie wraz z naszym ciałem (Rdz 7,22).
Dla podkreślenia stanów emocjonalnych czy też uczuciowych, niejednokrotnie zamienia się pojęcie człowiek, na termin dusza. Anna w smutku swej duszy zanosiła modlitwy do Boga (1 Sm 1,10), Hiob narzeka w boleści duszy swej (Hi 7,11)
Człowiek jest jednością psychosomatyczną, jednak dla podkreślenia duchowego elementu jego życia, wyróżnia się go nazwą dusza (Ez 13,18 – 19).
Ale dusza to życie w ręku Boga (Hi 27,8; Ez 18,4 BT).
Dusza to człowiek który pragnie Boga (Pwt 4,29; Ps 42,3), który winien oddawać się Bogu.(Pwt 6,5), kierować się Jego wolą (1 P 2,11) i w ten sam sposób prosić o Jego błogosławieństwo (Ps 103, 1 – 2; Ap 12,11 BT). Jest Bożym pragnieniem by człowiek nie był opanowany tym co daje tylko przemijające przyjemności zmysłowe, cielesne (1 Kor 2,14; 1 Tes 4,1 – 7; 1 P 1,9; 2 P 2,13 – 14;)
Nie ma jednolitego wyobrażenia o postaci i miejscu duszy w człowieku: pisze się, że człowiek oddaje ducha (Jr 15,9), co ma związek z oddychaniem. Ale i krew jest nośnikiem duszy (Rdz 9,4 – 5; Kpł 17,11), a nawet utożsamia się ją z duszą (Pwt 12,23). Zbliżone znaczenie ma serce (Pwt 4,29; Ps 84,3).
Przejaw duszy dobrze ilustrują oświetlenia bożenarodzeniowe budynków, domów wielkich aglomeracji miejskich. Są one oplecione różnokolorowymi migającymi światełkami. Tym, czym, dla sieci żarówek jest prąd elektryczny, tym samym dla człowieka jest dusza. Jak wyłączą prąd, to on nie wraca do elektrowni, lecz znika, tak samo dusza odłączona od ciała, które ożywiała też ginie, lecz sieć połączeniowa i żarówki zostają.
Dusza podtrzymuje życie psychiczne toczące się w naszym mózgu i naszą strukturę fizyczną, ginie wraz z naszym ciałem (Rdz 7,22).
Dla podkreślenia stanów emocjonalnych czy też uczuciowych, niejednokrotnie zamienia się pojęcie człowiek, na termin dusza. Anna w smutku swej duszy zanosiła modlitwy do Boga (1 Sm 1,10), Hiob narzeka w boleści duszy swej (Hi 7,11)
Człowiek jest jednością psychosomatyczną, jednak dla podkreślenia duchowego elementu jego życia, wyróżnia się go nazwą dusza (Ez 13,18 – 19).
Ale dusza to życie w ręku Boga (Hi 27,8; Ez 18,4 BT).
Dusza to człowiek który pragnie Boga (Pwt 4,29; Ps 42,3), który winien oddawać się Bogu.(Pwt 6,5), kierować się Jego wolą (1 P 2,11) i w ten sam sposób prosić o Jego błogosławieństwo (Ps 103, 1 – 2; Ap 12,11 BT). Jest Bożym pragnieniem by człowiek nie był opanowany tym co daje tylko przemijające przyjemności zmysłowe, cielesne (1 Kor 2,14; 1 Tes 4,1 – 7; 1 P 1,9; 2 P 2,13 – 14;)
Nie ma jednolitego wyobrażenia o postaci i miejscu duszy w człowieku: pisze się, że człowiek oddaje ducha (Jr 15,9), co ma związek z oddychaniem. Ale i krew jest nośnikiem duszy (Rdz 9,4 – 5; Kpł 17,11), a nawet utożsamia się ją z duszą (Pwt 12,23). Zbliżone znaczenie ma serce (Pwt 4,29; Ps 84,3).