wzloty i upadki

Postautor: **cezary** » 14 wrz 2012, 19:36

Prawie każdy chrześcijanin, który zastanawia się nad swoim życiem duchowym, uważa, że ścieżka życia duchowego powinna przebiegać prosto. Gdy zostajemy zbawieni, mamy nadzieję i pragnienie podążać bez przerwy za Panem przez całe swoje życie. Często jednak się nam to nie udaje. Ożywieni, ponownie mamy nadzieję i pragnienie stać mocno i odważnie kroczyć prostą ścieżką, wolną od dalszych upadków. W rzeczywistości jednak niczyje doświadczenie związane z postępowaniem nie przedstawia prostej ścieżki. Mimo iż jesteśmy zbawieni, z niewiadomych powodów i mimowolnie będziemy upadali, a gdy się ożywimy, później znów upadniemy. W takich chwilach zastanawiamy się, jak to jest, że stajemy się aż tak obojętni, iż schodzimy z Bożej drogi; uważamy też, że znajdujemy się w tak żałosnej sytuacji, iż nie zdołamy się już podnieść. Mimo to w pewnym momencie, często w niewytłumaczalny sposób, powstajemy i ponownie zaczynamy kochać Pana oraz za Nim podążać.
Doświadczenia te prowadzą nas do ważnego odkrycia o sobie samych. Odkrywamy mianowicie, iż nie jesteśmy niezawodni ani stali. Kiedy mamy nadzieję i pragnienie stać, upadamy i nie ma na to pozornie żadnego logicznego wytłumaczenia. Gdy zaś myślimy, że to już koniec, znów powstajemy i też zdaje się na pozór nie istnieć żadne logiczne wyjaśnienie tego faktu. Gdy się podnosimy, często jeszcze mocniej postanawiamy, że odtąd będziemy już uważali i pozostaniemy na prostej ścieżce. Z niewiadomych powodów jednak zawsze dochodzi do tego, że ponownie upadamy, gdyż co prawda jest w nas chęć, by stać, lecz brak nam wykonania (Rz 7,18). W umyśle i woli mamy pragnienie, by kroczyć prostą ścieżką, lecz w doświadczeniu faktycznie upadamy i powstajemy. Chcemy, by niebo nad nami było zawsze jasne i byśmy nie czuli więcej ciemności, a mimo to zawsze nadchodzi wieczór i noc, i nasze niebo spowija mrok. Po nocy jednak znowu nastaje dzień i panuje jasność. Podobnie i my powstajemy i upadamy, upadamy i znów powstajemy.
Czy ktoś może powiedzieć, że od chwili zbawienia doświadczał wyłącznie powstawania i że miał same jasne dni, bez odrobiny ciemności? Nie sądzę, by istniał taki brat czy siostra. My koncentrujemy się na tym, by kroczyć po linii prostej, lecz Boże myśli wznoszą się wyżej od naszych (Iz 55,8-9); Bóg też zarządził, że na naszej ścieżce będą wzloty i upadki (1 Sm 2,6-7). Po dniu doświadczymy nocy. Po lecie nastaje zima, po wiośnie jesień, a po życiu – śmierć. Po śmierci jednak nadejdzie zmartwychwstanie. Bóg nie prowadzi nas po linii prostej; kroczymy ścieżką, na której są zarówno wzloty, jak i upadki.