Wiem, że dużo tekstu jest poniżej, ale proszę poświęćcie chwilę i przeczytajnie go...
Zacznę od początku: 4 lata temu w trakcie studiów zaczęłam pracować w firmie informatycznej, ja jako "Pani Kierownik" i 15 informatyków, jak dla mnie idealna praca, w której się w 100% odnajdowałam do tego studia jedne dziennie, drugie zaocznie, więc cały tydzień wypełniony po brzegi zadaniami, idealnie
(tak, tak, jestem pracocholikiem). Pewnego dnia jeden z pracowników (brat szefa) zaczął mi się żalić jak to jest źle u niego w małżeństwie, on zagorzały protestant jego żona też. Ona połowę tygodnia spędzała u rodziców, nie rozmawiali, nie robili nic razem, nie mieli wspólnych planów, odsunęli się od siebie, ona nie chciała dziecka a on tak, po czym z czasem byli dla siebie obcy. Próbowali rozmawiać, ale i tak robiło się coraz gorzej. On stwierdził, że od niej chce odejść bo dłużej tak nie może żyć. Zaczęliśmy się spotykać, coraz częściej, aż doszło do momentu, że potrafił w nocy do mnie przyjechać. Nie radził już sobie psychicznie, więc postanowił wyjechać na tydzień, odciąć się od wszystkich, modlić się do Boga i prosić o ratunek. W trakcie wyjazdu okazało się, że ona (żona) powiedziała mu, że jest w ciąży. Wszystko nagle nabrało sensu, logiczne było, że wraca do Żony i będą żyli długo i szczęśliwie. Ale... tak kolorowo nie było. Po dwóch tygodniach powrót do starego trybu, czyli ona swoje on swoje. No i nadszedł dzień w którym się wyniósł z domu. Zamieszkał u mnie. Zaczęliśmy być razem, żyć razem. Zakochaliśmy się w sobie i taki stan utrzymuje się do dzisiaj czyli około 3-ch lat. Między czasie urodziło się ich dziecko Jeremiasz. Łukasz spotyka się z nim raz w tygodniu na parę godzin (na tyle pozwala matka), zabiera go i eksplorują świat A my mamy dwie śliczne córeczki. Prawnie on dalej jest w związku małżeńskim ze swoją Żoną mimo, że nie żyją razem. Ostatnio zaczęły się z jej strony pytanie o rozwód, ale póki co żanych konkretów. Jakieś dwa miesiące temu zaczęliśmy chodzic o kościoła protestanckiego (do Zielonoświątkowców). Poznaliśmy tam parę, która była/jest w podobnej sytuacji (facet zdradził żonę, rozwiódł się z nią, poślubił kochankę i mają dziecko). Zastanawiam się czy jest jaka kolwiek szansa żeby naszą sytuację wyjaśnić biblijnie. Żeby móc normalnie żyć. Żeby żyć z Bogiem. Żeby nasze życie nabrało sensu. Czy ktoś może mi pomóc? Cały czas mam w głowie Jana 8 i fragment o cudzołożnicy, której Bóg wybaczył, ale jak mam go przełożyć na moje życie? Proszę powiedzcie co robić, pomóżcie... Wiem, że łatwo powiedzieć "niech on się najpierw rozwiedzie", ale to dla niego psychicznie jest problem, nie radzi sobie z bólem jaki to przysporzy wszystkim. Z drugiej strony wie, że to uwolni wszystkich.
Gdzie grzech jednej osoby rzutuje na życia innych, niewinnych tego grzechu.