Zauważyłem pewną prawidłowość, że ci, którzy innym tłumaczą jakie to życie chrześcijanina jest dwubiegunowe i proste, sami w życiu prywatnym są bardzo często zaprzeczeniem swoich własnych przekonań. Niby wszystko wiedzą, niby robią, niby wierzą, ale ich życie złożone jest z ciągłych niepowodzeń i wcale im się nie układa tak jak wymagają tego od innych
Jestem wierząca, ale kłócę się z mężem. Jestem wierzący, ale mam problemy zdrowotne. Jestem wierzący, ale Bóg nie wysłuchał mojej modlitwy. Jestem wierzacy, ale jestem bez pracy. Jestem wierzący, ale umarło mi dziecko. Jestem wierząca, ale brakuje mi na chleb.
No przecież nie można być wierzącym i równocześnie tego wszystkiego nie mieć? Przecież jako dziedzic mam już to wszystko O_0 I później tacy ludzie leżą na łożu śmierci i większości z tych rzeczy, które przecież mieli nawet na oczy nie wiedzieli O_o Zamiast się pogodzić że zaraz odejdą, ciągle myślą, że Bóg ich uzdrowi... i umierają O_o No niestety... nie byli chyba jednak dziedzicami ani wierzącymi, bo coś nie zadziałało to tak jak chcieli.
Chrześcijanin to człowiek, który widzi tylko dwukolorowo. Widzi czarne i białe, innych kolorów już nie ma
