Przerwanie takiemu delikwentowi bez urażenia go jest dość trudne. Najczęściej próbuję zmienić temat.
Zaczynam i kończę różnie, to jest rzeczywiście uzależnione od indywidualnego przypadku. Często proszę w myślach o prowadzenie Ducha Świętego w trakcie takiej rozmowy, o pomoc, o udzielenie mi mądrości( której mi brakuje
).
"Przemycam" co nieco moim uczniom( pracuję w szkole), korzystam z okazji "rekolekcyjnych"( kiedy dziatwa ma rekolekcje, wychowawcy często muszą się zajmować swoimi klasami- wtedy zawsze przyniosę jakiś komiks- historię biblijną, rysunki do opisu i kolorowania, film- np. "Jezus", organizuję konkurs wiedzy biblijnej- choć dzieciaki wiedzą straaaasznie mało,ale pomagam itp.).
Zdarza mi się rozmawiać o Bogu z rodzicami( przy okazji omawiania metod wychowawczych), z personelem( panie sprzątaczki, woźny, pani sekretarka), najgorzej rozmawia mi się...z nauczycielami. Ci są napchani taką pseudo-wiedzą humanistyczną i tak przekonani o własnej racji, że pozwalają sobie kpić z moich "zacofanych i średniowiecznych" poglądów. Wtedy wychodzę z założenia, że nic na siłę i modlę się o nich- i o lepszą okazję do rozmowy. "Grupowe" rozmowy to nie najlepszy sposób, nawzajem się "nakręcają" i tworzą zwarty "fan klub anty- Boży". Pojedynczo- co innego. Bardziej dociera.
Zabrałam dyrektorkę z chórem na nabożeństwo - ale większych efektów z tego nie było, chyba, że o czymś nie wiem...Za to była niezła...sensacja
i dopytywanie się, czy podczas Wieczerze naprawdę pijemy prawdziwe wino. Cóż, głodnemu chleb na myśli... 
wocowy sad, wiosenna łąka itp. a oni zaproponowali...wampiry. Tego, który najgłośniej krzyczał, poprosiłam o uzasadnienie. Wiadomo, usłyszałam ten głupowaty kolokwializm: "bo fajne". Zapytałam czy uważa się za chrześcijanina ( chodzą na religię ). Trochę poruszał głową ( chyba takiego pytanie nigdy nie słyszał ) i wymamrotał, ze tak. Spytałam, czy czasem nie kłóci mu się to z jego światopoglądem. Nie czekałam na odpowiedź, bowiem nie umiałby odpowiedzieć. Ja natomiast stwierdziłam, że nie chcę mieć z wampirami nic do czynienia, bo jestem chrześcijanką. Krzyknęli wszyscy, że chcą "owocowy sad".
Dość ciekawie na ich podstawie można odrysować "dramatyzm" życia, gdzie aby móc żyć trzeba odebrać życie komuś innemu (niewinnej dziewicy dla przykładu :>). A stąd można jakoś odnieść to do pokazania dramatyzmu naszego własnego, ludzkiego, życia, gdzie abyśmy mogli żyć, Jedyny Niewinny musiał oddać swoje życie -- dla nas. 
Gorzej by mi poszło jakby wybrali na tło jakieś zombie 
