Kapitan Nemo pisze:Ja zaznaczyłem "nie" dlatego, że w takim związku nie ma żadnej gwarancji,ze ta druga osoba się nawróci.Jeśli chodzi o planowanie wspólnej przyszłości,to dla mnie wskazówką jest tu II Kor.6,14-16:
"Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (15) Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? (16) Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim."(BW)
Zgadzam się z Tobą, Kapitanie. Ja również zaznaczyłam "nie". Nigdy nie związałabym się z osobą niewierzącą. Wiem, jak takie małżeństwo wygląda. Mam brata, chrześcijanina, który ożenił się (to było trzy lata przed jego nawróceniem) z kobietą niewierzącą. Małżeństwo, to trwa 20 lat, nie będę się rozpisywać, ale jest to jedna wielka gehenna. Szczególnie, jeśli chodzi o Kościół/rozważanie Słowa Bożego. Jedno jest z tego małżeństwa dobre, ich córka. W październku 2007, wyznała, że Jezus jest jej Panem, powiedziała Jezusowi "tak" i przystąpiła do chrztu w KADS w zborze w Mannheim. Oczywiście nie obyło się bez awantur, kłótni. Winny temu, był oczywiście mój brat, który córkę przyprowadzał do zboru na nabożeństwa od trzeciego roku jej życia.
Kończąc, chciałam tylko zaapelować do wszystkich, którzy planują wstąpić w związek małżeński. Nie łączcie się z osobami niewierzącymi. Nie twórzcie tzw. związków "mieszanych". To jest wielkie ryzyko, osoba niewierząca może się nie nawrócić, tak jak w przypadku mojej bratowej. Nie lokujcie swoich uczuć w osobach np. z KRK. Jako małżeństwo nie będziecie mogli się nawet wspólnie pomodlić, bo do kogo? Do Marii, tzw. "świętych"? Bóg ostrzega nas przed takimi decyzjami w swoim Słowie.
wciąż wiele osób z mojego bliskiego otoczenia uważa, że do kościoła chodzę z powodu pewnego młodego mężczyzny. Faktem jest, że Bóg wybrał sobie właśnie jego, by przyprowadzić mnie do siebie, ale nie upadłabym tak nisko, by obracać swoje poglądy o 180 stopni, tylko dlatego, że ktoś mi się podoba 
. Przeszło im w końcu, kiedy zauważyli, że moja wiara jest rzeczywista i ugruntowana w Chrystusie, a nie człowieku. Czy można udawać nawrócenie? Pewnie można, ale myślę, że to też jest jakiś krok w kierunku Boga, nawet jeśli sam delikwent jeszcze o tym nie wie. Bo Bogu trzeba dać szansę...
Ja się związałam z osobę niewierzącą.Od 3 pokoleń moja rodzina z jednej strony--mamy jest wierząca.Jako dziecko byłam świadkiem wielu przykrych spraw,bo wierząci też grzeszą. Wtedy jednak wiedziałam jedno:nigdy w moim życiu hipokryzji,nawet za cenę małżeństwa.Trudno to opisać,że wolałam szczerego nienawróconego męża, niż chłopaka pełnego frazesów.Bałam się po prostu,że taki ktoś będzie mnie poniżał--bo mu pismo pozwala itd.,że nie będę miała nigdy własnego zdania.Za dużo się napatrzyłam na chrześcijańskie nieszczęścia.Z drugiej strony miałam przykład babci,która była przed wojną swatana z osobą nieznaną,a potem była miłość chrześcijaństwo ...ona była wdową ponad 50 lat...A ja podjęłam to ryzyko,byłam zakochana.Nie żałuję, mój mąż się nawrócił,mieliśmy chrzest w tym samym czasie.Może nie jest super-chrześcijaninem, ale brak mu jednego--nie jest obłudny.Kiedy po nawróceniu palił, nie krył się z tym,nie był hipokrytą.Po prostu pewnego dnia przestał.Ma wady,jak każdy z nas.Wiem jedno nie nawrócił się dla mnie. W wielu sprawach się nie zgadzamy,wiele jest w nas do zmiany,ale oboje wiemy komu zaufaliśmy. Nasze życie pełne jest gorzkości i słodyczy,bo wiemy gdzie idziemy.Na koniec--nie namawiam do małżeństwa z niewierzącym.Ja miałam dużo błogosławieństwa,rozumiem jednak umotywowane osoby i nie potępiam,mogę tylko pomóc w miarę możliwości... 
