Wiarygodność Biblii

Postautor: **Norbi** » 23 cze 2009, 15:36

B.Rak-Marciniak

Wiarygodność Biblii

Część pierwsza

Czasy niewoli egipskiej, przejście przez Morze Czerwone, góra Synaj.

Biblia jest Słowem Boga i wszystkie informacje w niej zawarte są ścisłe i prawdziwe. Niektóre opisy miejsc i wydarzeń są tak szczegółowe, że sprawiają wrażenie, wyzwania rzuconego czytelnikowi mówiącego:„Sprawdź mnie, to mówię Ja, twój Bóg”.

Daty w których miały miejsce poszczególne zdarzenia można ustalić kierując się liczbami lat podanymi w Biblii. Wystarczy porównać je, ze znanymi nam z badań archeologicznych informacjami i odkryciami, datowanymi na ten sam okres.

Pomijam tu wywody teologów i naukowców dostosowujących interpretację Biblii do stanu wiedzy, jaką posiadają i zapominających o tym, że Bóg się nie myli, a jedynie nasza wiedza jest niekompletna.
Pominę też popularne wśród niektórych historyków i archeologów żonglowanie faktami, czy traktowanie dat i nazw zawartych w Słowie Bożym , jedynie jako przenośnie lub poezje. Teorie badaczy dla których „Iliada” i „Odyseja” Homera, zawierają wiarygodne informacje dotyczące tak geografii jak i wydarzeń które opisują. Jedynie fizyczne manifestacje bogów starożytnych traktują jako fantastykę, lub co gorsza, opis prawdziwych kontaktów starożytnych ludów z kosmitami (!!!).
Nie mieści im się jednak w głowach że Bóg mówi do ludzi i przez Biblię.

Przyjrzyjmy się wejściu do Egiptu, niewoli i wyjścia z niej Izraelitów.

Rodz.46,26-27 ”Wszystkich którzy przybyli z Jakubem do Egiptu, a którzy wyszli z jego bioder, było ogółem, oprócz żon synów Jakuba, sześćdziesięciu sześciu. Synów zaś Józefa, którzy mu się urodzili w Egipcie, było dwóch. Wszystkich zatem członków rodziny Jakuba, którzy przybyli do Egiptu, było siedemdziesięciu.”

Rodz.47,5 „Faraon rzekł do Józefa: Ojciec twój i bracia przybyli do ciebie. Cały kraj egipski stoi przed tobą otworem. W najbardziej żyznej jego części osiedl twego ojca i twoich braci; niechaj więc zamieszkają w kraju Goszen. ( ... ) niech czuwają nad moimi trzodami.”

Izraelici są przyjmowani z „otwartymi ramionami” przez faraona.

Osiedlili się w ziemi Goszen, która później nosi nazwę ziemi Ramses.
Leży ona we wschodniej części delty Nilu.
W Egipcie Izraelici zajmowali się hodowla. Byli pasterzami stad faraona.

Po osiedleniu się w Goszen, Jakub żyje w spokoju jeszcze 17 lat (Rodz.47.28 ).
Józef umierając daje rozporządzenie dotyczące swoich kości (Rodz.50,24-25) „ ... Gdy ja umrę Bóg okaże wam swą łaskę i wyprowadzi was z tej ziemi do kraju, który poprzysiągł dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.”

W Wyj.1,11 czytamy o miastach Pitom i Ramses.

Są to miasta położone w ziemi Goszen.
Ramses leży na jej północnym końcu a Pitom południowo wschodnim (lokalizowane w okolicach dzisiejszego Suezu).
Ramses zostało założone za panowania XV lub XVI dynastii i pierwotnie nosiło nazwę Avaris.
Wiadomo że za panowania XIX dynastii nazywano je Pi-Ramses (stolica Ramzesa II który rozbudował istniejące wcześniej miasto), po XXII dynastii Tanis.
Nazwa użyta w Biblii wskazuje że opisane wydarzenia mają miejsce w okresie panowania XVIII-XIX dynastii.

Jak jednak ustalić daty wejścia i wyjścia Izraelitów ?

Wskazówkę znajdziemy w 1 Król.6,1 „W roku 480 po wyjściu Izraelitów z ziemi egipskiej (...) w czwartym roku panowania nad Izraelem Salomona rozpoczął on budowę domu dla Pana”.

Znana jest data rozpoczęcia budowy, można ją ustalić na podstawie źródeł pozabiblijnych.
Salomon rozpoczął budowę w roku 967 p.n.e. Dodając 480 lat otrzymamy rok wyjścia Izraela z Egiptu. Jest to rok 1447 p.n.e.

Teraz ustalimy datę wejścia Jakuba z rodziną do Egiptu.

Rodz.15,13 i Dz.7,6 czytamy że przez 400 lat Izraelici byli ciemiężeni jako niewolnicy,zaś w Wyj.12,40 „A czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwał 430 lat.”.

Bóg się nie myli, a Biblia jest Jego słowem, skąd więc ta różnica?

Nie trzeba ani teologii, ani tradycji rabinicznej, która pokrętnie stara się to wyjaśnić. Wystarczy uważnie przeczytać powyższe fragmenty.
Wyj.12,40 mówi o pobycie w Egipcie od dnia przybycia tam Jakuba z rodziną, do dnia wyjścia Izraelitów z Mojżeszem. Te dwa wydarzenia dzieli 430 lat.

Rodz. 15,13 „będą przebywać jako przybysze w kraju który nie będzie ich krajem, i przez 400 lat będą ciemiężeni jako niewolnicy”. We fragmencie tym czytamy że Izraelici weszli jako goście do Egiptu i takimi byli przez 30 lat. Później zostają zniewoleni na lat 400.

Aby ustalić rok wejścia do Egiptu do daty wyjścia tj. 1447 dodajemy 430, wskazuje to na rok 1877.
Niewola i ciemiężenie narodu wybranego przez Boga zaczyna się 30 lat później, to znaczy od roku 1857.

Data wejścia przypada na okres tzw. "Średniego Państwa" a dokładnie na czas panowania XII dynastii. Ściślej na okres panowania faraonów Sezostrisa II (1897-1878) i Sezostrisa III (1878-1843).

Co wiemy z Biblii o tym okresie?

Józef ma 30 lat gdy staje przed faraonem, dostaje nowe imię Safnat Paneach i Asenat za żonę. Pochodzi ona z On; inna nazwa tego miasta znana z historii, nieco późniejsza to Heliopolis.
Faraon ma powody do zmartwień: coś niedobrego dzieje się na dworze, podczaszy ląduje nawet w więzieniu (tam poznaje Józefa), króla nękają koszmary, krajowi grozi głód.
Krewni Józefa, semiccy pasterze, osiedlają się w ziemi Goszen.

Józef zostaje najwyższym urzędnikiem w państwie, zajmuje miejsce zaraz po faraonie. Ma praktycznie nieograniczoną władzę. Sprzedając zgromadzone wcześniej zapasy zboża , doprowadza do wykupienia całej ziemi egipskiej przez faraona, gromadzi ogromne bogactwa. Duża część ludności kraju sprzedaje się faraonowi w niewolę w zamian za żywność.

Co wiemy o tym okresie z wykopalisk?

W grobowcu,w Beni Hassana znaleziono malowidło przedstawiające wędrujących koczowników-pasterzy ze spiczastymi brodami i charakterystycznymi dla Semitów rysami . Na malowidle widnieje napis „Wódz koczowników Abi-shar”.
Malowidło pochodzi z połowy XIX wieku p.n.e. Datowane jest więc na okres w którym Izraelici osiedlają się w Goszen.
Najdziwniejsze jest to, że Egipcjanin uznał za właściwe, umieścić w swoim grobowcu przedstawienia pasterzy, którymi gardził.
Bez wątpienia ci koczownicy byli kimś wyjątkowym.
Za panowania Amenemhata II, Sezostrisa II i III, w sztuce pojawia się tzw. portret pesymistyczny. To dość niezwykłe jak na Egipt przedstawienie zmęczonego i smutnego syna boga, za jakiego uważali faraona. Władcy ci musieli mieć poważny problem.

Jednocześnie z tego samego okresu, zwłaszcza z czasów panowania Sezostrisa II mamy wiele cennych zabytków pochodzących z grobowców jego córek i możnych. Złoto i klejnotów władcy i ludziom z nim związanym nie brakowało. W sztuce w sposób prawie natrętny wszędzie umieszczane są symbole zjednoczonego Górnego i Dolnego Egiptu. Podkreślana jest silna władza faraona panującego nad całym krajem. Czasy XII dynastii to wyraźne wzbogacenie się faraona i wzmocnienie jego władzy.
To okres rozkwitu budownictwa jakiego Egipt nie widział od 1500 lat tj. od czasów gdy wzniesiono piramidy w Gizie. Znowu buduje się świątynie z kamienia i piramidy (tym razem z cegły).

Powstają nowe miasta, zwłaszcza w okolicach oazy Fajum.
Sezostris nie liczy się z kosztami. Wznosi w El-Lahum miasto dla robotników, tylko po to, by mieszkali blisko królewskich budów w czasie ich trwania.
Nie jest to tymczasowe miasteczko baraków, lecz nowoczesne miasto z całą infrastrukturą. To tak jakby ktoś zbudował Dąbrowę Górniczą, tylko na czas budowy huty, potem ją opuścił i poszedł budować coś innego, w innym miejscu.
Trzeba pamiętać, że oni wznosili nie zakłady przemysłowe ale grobowce i świątynie. Faraona stać było na zatrudnienie tysięcy ludzi przy jednej budowie, a prowadził ich wiele w tym samym czasie.

Na czasy XII dynastii przypadają rządy nomarchów. Byli to urzędnicy skupiający w swym ręku ogromną władzę i zajmowali miejsce bezpośrednio po faraonie w hierarchii władzy.
Nie znano tego stanowiska w innym czasie tylko w tym krótkim okres historii Egiptu.

Zgodnie z przyjętym datowaniem okresów panowania faraonów, można wskazać na Sezostrisa II, jako na władcę, który wywyższył Józefa.
30 lat później, to znaczy pod koniec rządów Sezostrisa III lub co jest bardziej prawdopodobne, po dojściu do władzy jego następcy Amenemhata III, rozpoczyna się okres zniewolenia synów Jakuba.

Po wejściu Izraelitów do Egiptu XII dynastia panuje jeszcze tylko ok. 100 lat.
Później następuje tzw. "Drugi Okres Przejściowy" trwający 160 lat.
Jest to czas w którym Egipt zostaje najechany i podbity przez Hyksosów. Ten wojowniczy lud składa się z semickich plemion pochodzących z Azji.

Osiedlają się w delcie Nilu i rozpoczynają budowę swojej stolicy Avaris.
Zamieszkującą w pobliżu ludność niewolą i zmuszają do pracy przy jej budowie.
Wszystko to dzieje się w ziemi Goszen, zamieszkałej przez Izraelitów i to oni poniosą głównie ciężar budowy.

Ok. 1567 r.p.n.e Hyksosi zostają wypędzeni przez Jahmesa, założyciela XVIII dynastii.

Hyksosi i faraonowie XVIII dyn., to królowie którzy „nie znają Józefa”. Najgorsze jest ostatnie 120 lat niewoli, po wypędzeniu semickich Hyksosów.
O ile dla tych ostatnich byli tylko niewolnikami, to dla Egipcjan byli Semitami jak Hyksosi, a że przy okazji ich niewolnikami. Możemy sobie wyobrazić jak to się skończyło.

Teraz przyjrzyjmy się czasom wyjścia.

1447 p.n.e to rok w którym Izraelici przechodzą przez Morze Czerwone.

1487 r.p.n.e to rok ucieczki Mojżesza do kraju Midianitów (1447+40 lat spędzonych u Jetry).

1527p.n.e to rok urodzenia Mojżesza (1487+40 wiek Mojżesza w chwili ucieczki).

Lata życia i działalności Mojżesza przypadają na panowanie XVIII dynastii.

Jest to czas prowadzenia przez Egipt zaborczej polityki zewnętrznej, zwłaszcza w Syrii, utwierdzania potęgi politycznej i militarnej państwa oraz bogactwa kraju.
Zgodnie z tym datowaniem, możemy przyjąć, że Mojżesz urodził się pod koniec panowania Amenhotepa I lub na początku rządów Totmesa I.
Jeden z tych faraonów wpadł na pomysł wygubienia Izraela przez mordowanie nowonarodzonych chłopców.
Ja wskazałabym raczej na Totmesa I. Był to król, który do tego stopnia bał się o los swojej mumii, że zerwał z liczącą 2000 lat tradycją i jako pierwszy faraon oddzielił grobowiec od świątyni grobowej, którą umieścił na zachodnim brzegu Nilu, jak nakazywała tradycja, a sam grób ukrył w skałach Doliny Królów. Jego śladem szli kolejni władcy tej dynastii.

Królem, którego gniewu bał się Mojżesz, był Totmes III (1504-1450).

Jest on obok Ramzesa Wielkiego największym faraonem Nowego Państwa. Rządził silną ręką i nie znosił sprzeciwu.

Był synem Totmesa II i objął władzę po jego śmierci jako małoletni syn.
Jego młody wiek ułatwił dojście do władzy przyrodniej siostrze Totmesa II, Hatszepsut.
W latach 1503-1482 przejęła władzę nad krajem jako współregentka.
Jej ambicje i apetyt na władzę był ogromny i w końcu ogłosiła się faraonem.
Totmes III nienawidził jej do tego stopnia że po jej śmierci rozkazał usunąć i zniszczyć wszelkie ślady jej istnienia. Zniszczył posągi, inskrypcje, prawie wszystko co zawierało jej imię. W ten sposób miała być skazana na zapomnienie i śmierć.
Tak ten król rozprawiał się z własną rodziną.
Warto obalić hollywoodzki mit o Mojżeszu- ulubieńcu faraona.
Gdyby jego pozycja na dworze była silna, nie reagowałby tak panicznie po zabiciu Egipcjanina. Nie znaczy, że uszłoby mu to płazem ale w Wyj.2,15 czytamy, że faraon usiłował stracić Mojżesza. Pomimo, że wychowywał się on na dworze i wiele zainwestowano w jego wykształcenie, nie był zbyt cenny w jego oczach.

Pozwolę sobie w tym miejscu na moją teorię:

Jest rok 1487, ostatnie lata wspólnych rządów Totmesa III i Hatszepsut.
Rywalizacja między nimi osiąga punkt szczytowy. Jedno nienawidzi drugiego.

Może tak ostra reakcja faraona na postępek Mojżesza wynika z prostego faktu – Mojżesz jest związany z królową Hatszepsut. Surowy wyrok to sposób na pozbycie się jednego z jej stronników, za którego go uznawano.

Mojżesz musi uciekać z kraju.
Dociera do Midianitów. Lud ten zamieszkiwał na wschód do zatoki Akaba (wschodnia odnoga Morza Czerwonego ). Są to ziemie leżące obecnie w południowo wschodniej części Arabii Saudyjskiej. W tym miejscu musi upaść kolejny mit tj. lokalizacja góry Synaj.

Miejsce, które nosi tę nazwę, nie ma nic wspólnego z tym, o którym jest mowa w Biblii.

Dlaczego ?

1.
Midianici nie zamieszkiwali półwyspu Synaj, a góra na której Mojżesz spotkał się z Bogiem leżała w ich kraju.

2.
Wczasach XVIII dynastii góra, którą my nazywamy Synaj i większość półwyspu o tej samej nazwie, była częścią państwa egipskiego. Gdyby Mojżesz schronił się u jej podnóża nie opuściłby Egiptu i nadal znajdowałby się pod władzą faraona, na dodatek blisko 2 twierdz egipskich.

3.
Biblia mówi, że Mojżesz wypasał stada Jetry pod górą Synaj.
Gdy uznamy, że góra o której ona mówi znajdowała się na półwyspie Synaj, to musimy przyjąć, że miała miejsce dość absurdalna sytuacja: Mojżesz wypasał stada Midianitów w obcym państwie, po drugiej stronie morza. Przypominałoby to sytuację polskiego hodowcy bydła z okolic Koszalina, który wypasa stada na łąkach pod Sztokholmem.

4.
Horeb, inna nazwa góry Synaj, znaczy tyle co „samotne miejsce”. Góra o której jest mowa w Biblii to samotny szczyt wznoszący się na pustyni. Miejsce, które obecnie nosi tę nazwę leży co prawda na terenie pustynnym ale jest to jeden z licznych szczytów w górach półwyspu.

5.
Pod górą przez rok przebywało ok. 2 mln ludzi, których żadnym sposobem nie można
by upchać w ciasnych wąwozach na półwyspie Synaj.
Poza ludźmi rozmieszczonymi według planu podanego przez Boga, Izraelitom towarzyszyły stada zwierząt, dla których konieczna była przestrzeń na zbudowanie zagród.

Skoro wiadomo że Horeb nie jest tą samą górą, do której wędrują masy turystów, dlaczego nikt tego nie prostuje głośno?
Egipt, Izrael, Jordania- czerpią spore zyski z turystyki i tzw. turystyki pielgrzymkowej. Monastyr św. Katarzyny znajdujący się u podnóża góry Synaj również czerpie zyski z lokalizacji pod „świętą górą” i posiadania „krzaku Mojżesza”. Nikt nie zabija kury znoszącej złote jajka.
Dochodzi do tego reputacja i źle pojęta wiarygodność kościołów, stawiających tradycję nad Słowo Boga.
Naukowcy o poglądach anty- biblijnych, również są zadowoleni, ponieważ nie można znaleźć śladów pobytu tam Izraelitów.
Mają „dowód” na to, że całą historię należy włożyć między bajki.

Lokalizacją góry, o której jest mowa w Biblii oraz odtworzeniem trasy wyjścia Izraelitów.

Mojżesz spędza 40 lat u Jetry. Ok. 1450 r.p.n.e. władzę w Egipcie obejmuje Amenhotep II Faraon którego bał się umarł „po długim czasie” (Wyj.2,23), tj. po 37 latach od ucieczki Mojżesza (Totmes III ). Amenhotep II jest więc tym faraonem o twardym karku, którego Bóg doświadcza plagami a wojsko utonęło w Morzu Czerwonym.

Co ciekawe mumie

Mumia 61069 jest mumią Amenhotepa II. Zginął on – złamany kręgosłup przed śmiercią, zaciśnięte dłonie, ręce na brzuchu, nie na piersi.
Proces mumifikacji zaczęto kilkadziesiąt godzin po śmierci, gdy utrzymywało się stężenie pośmiertne. Przed śmiercią został on poważnie poturbowany- utonął w Morzu Czerwonym ( jak dla mnie wszystko pasuje).

No i kolejny klocek, pasujący do układanki - Totmes IV objął władzę po Amenhotepie II, chociaż nie był jego pierworodnym synem.

Postautor: **Garnett** » 03 wrz 2009, 21:39

Można się spodziewać kolejnych części?

Postautor: **Lee** » 03 wrz 2009, 22:07

Proroctwa.
Autora nie pamietam...

1)„Stary Testament pelen jest przepowiedni i tak smiałych, że zaden człowiek nigdy by sie nie odwazył czegos podobnego przepowiadac.
Przykladem tego jest proroctwo o królu Cyrusie (Iz 44, 28; 45, 1). Prorok Izajasz pisząc około 700 roku przed Chrystusem zapowiedział Cyrusa po imieniu jako króla, który pozwoli na odbudowanie Jerozolimy i świątyni. W czasie gdy pisał Izajasz, miasto Jerozolima było w pełni zbudowane, a swiątynia stała nienaruszona. Dopiero po około stu latach świątynia i miasto zostały zburzone przez króla Nabuchodonozora w 586r. przed Chrystusem. Po zawładnięciu Jerozolimą przez Babilończyków, zostali oni pokonani przez Persów około 539 r. przed Chrystusem. Krótko potem perski król o imieniu Cyrus wydał dekret pozwalający na odbudowanie świątyni w Jerozolimie. Było to około 160 lat po proroctwie Izajasza. Tak więc Izajasz zapowiedział, że człowiek imieniem Cyrus, który narodził się dopiero 100 lat później, wyda rozkaz odbudowania świątyni, w czasach Izajasza ciągle jeszcze stojącej i niezburzonej jeszcze przez ponad 100 lat. To proroctwo jest zadziwiajace, lecz nie jest ono jedyne. ”

2)„Proroctwo to zostało wypełnione z niepojętą dokładnością, obejmującą ogromny zasięg:
Cztery zasadnicze punkty tj. zniszczenie miasta, że nigdy nie zostanie odbudowane, że ruiny jego zostaną wrzucone do morza, i że stanie się miejscem rozciągania sieci rybackich – wypełniły się co do joty. Nabuchodonozor zniszczył miasto, a w dwa i pół wieku po napisaniu tego proroctwa przez Ezechiela, Aleksander Wielki, pragnąc zdobyć fortecę na wyspie, gdzie schronili się mieszkańcy Tyru – zbudował wał, używając w tym celu ruin miasta na lądzie stałym!... A 25 wieków po napisaniu proroctwa, że nie będzie to miasto odbudowane i że tam rybacy rozpościerać będą swoje sieci – możemy wypełnienie się go oglądać na własne oczy!
Czy jakakolwiek inteligentna osoba mogłaby uwierzyć, że to wszystko mogło mieć miejsce niezależnie od kierownictwa mocy Bożej? ”

Postautor: **Norbi** » 04 wrz 2009, 13:41

Garnett pisze:Można się spodziewać kolejnych części?

Jak mi się uda żonę namówić to będzie

Postautor: **Axanna** » 04 wrz 2009, 14:21

Ciekawe jest proroctwo o zamknięciu bramy Jerozolimskiej, przez którą miał Król wjechać, a która została zamurowana po dzień dzisiejszy.

Postautor: **KAAN** » 04 wrz 2009, 19:17

Norbi pisze:Nazwa użyta w Biblii wskazuje że opisane wydarzenia mają miejsce w okresie panowania XVIII-XIX dynastii.

Według moich wyliczeń i porównań z historią powszechną bardzo prawdopodobna data wyjścia to 1510BC za panowania faraona Ahmose z XVIII dynastii. Co ciekawe dane z życia tego Faraona potwierdzają śmierć pierworodnych; jego syn Amenemhat zmarł zanim odziedziczył tron i w jego miejsce objął władzę Amenhotep I.

Znana jest data rozpoczęcia budowy, można ją ustalić na podstawie źródeł pozabiblijnych.
Salomon rozpoczął budowę w roku 967 p.n.e. Dodając 480 lat otrzymamy rok wyjścia Izraela z Egiptu. Jest to rok 1447 p.n.e.

To, moim zdaniem błędny okres, ponieważ z Biblii wynika że Salomon rozpoczął budowę świątyni ok 1028 tj ok. 60 lat wcześniej niż oficjalna nauka podaje. Problem w tym że historycy nie uznaja datowania biblijnego.
Dalsze rozważania są błędne o właśnie tek sporny okres ok. 60 lat

Postautor: **Norbi** » 04 wrz 2009, 23:39

KAAN pisze:
Norbi pisze:Znana jest data rozpoczęcia budowy, można ją ustalić na podstawie źródeł pozabiblijnych.
Salomon rozpoczął budowę w roku 967 p.n.e. Dodając 480 lat otrzymamy rok wyjścia Izraela z Egiptu. Jest to rok 1447 p.n.e.

To, moim zdaniem błędny okres, ponieważ z Biblii wynika że Salomon rozpoczął budowę świątyni ok 1028 tj ok. 60 lat wcześniej niż oficjalna nauka podaje. Problem w tym że historycy nie uznaja datowania biblijnego.
Dalsze rozważania są błędne o właśnie tek sporny okres ok. 60 lat

Mały komentarz do uwag Kaana:
Biblia nie podaje daty ok 1028.
Proponuje trochę pogłębić wiedzę na temat datowania w archeologii ogólnej i tej biblijnej.
Datowanie 4 roku panowania Salomona kiedy to zaczyna on budowę świątyni wynika z dat bezwzględnych które znamy i które pozwalają się nam cofać w czasie.
Datowanie początku budowy na rok 967/968 jest podane za opracowaniami William F. Albright i Edwin R. Thiele - biblistów i archeologów.
Proponuję Kaan sięgnij do opracowań profesjonalnych, akademickich a nie do wikipedii

Data podana przez Edwin'a R. Thiele pozwala również cofnąć się do panowania wymienionych przeze mnie faraonów.
Poszperaj w historii panowania XVIII dynastii a Ahmose nie jak nie będzie Ci pasować na tego groźnego faraona, przeciwnika Mojżesza.
Poczytaj na temat mumii o których wspominam w tekście.
I jakoś tak gładko nam to zaczyna pasować nawet faraonowie czasu Józefa

Pozdrawiam
Beata