W liście tym można wyodrębnić pewnego rodzaju „klamrę” literacką., a mianowicie:
Hbr. 5.11 „/…/staliście się ociężali/…/”
Hbr. 6.12 „/…/abyście nie stali się ociężali/…/”
Klamra ta zawiera ważne i mocne słowa dotyczące odwrócenia się od Żywego Słowa (Hbr. 6.4-6) o ziemi bliskiej przekleństwa (6.8) oraz o niemożności „powtórnego odnowienia” (6.6).
Wyłączając te słowa z całego kontekstu listu oraz z całości nauki o zbawieniu z woli Boga, można je użyć jako argumentu dowodzącego, że ktoś zbawiony może swoje zbawienie utracić, ktoś kto otrzymał wieczne i niezniszczalne Życie Boże, może je zakończyć – umrzeć. Biorąc jednak pod uwagę zarówno kontekst, jak i adresatów listu, należy zauważyć, że „klamra” ta wtrącona jest w jego treść – nie stanowi odrębnego posłania, więc kontekst starego przymierza, służby ofiarniczej, w której kapłan codziennie ofiaruje ofiary, które nie mogą zgładzić grzechów (Hbr.10.11 i in.) stoi w opozycji do Jednej i niepowtarzalnej ofiary Jezusa (9.28), która tylko RAZ złożona, oczyszcza z wszystkich grzechów.
Upomnienie autora – „staliście się ociężali” zmierza do wywołania refleksji nad pojawiającymi się tendencjami powrotu do „cienia przyszłych dóbr” (10.1), które teraz (w czasie pisania listu) stały się w Chrystusie RZECZYWISTOŚCIĄ. Autor ostrzega przed chęcią „godzenia” nowego i starego, przed jakby próbą „ponownego krzyżowania” Syna Bożego poprzez zaprzeczenie MOCY JEDNEJ OFIARY.
Wtrącenie 5.11 – 6.12 zawiera jednak również pozytywne przesłanie do pierwszych słuchaczy listu: „/…/ jeśli chodzi o was, jesteśmy przekonani o czymś lepszym, zwłaszcza co dotyczy zbawienia/…/”, świadczy to o tym, że autor uznawał słuchaczy za zbawionych, chociaż posyłał im ostrzeżenie przed zakusą „godzenia Mojżesza i Nowego Przymierza”.
Ostrzeżenie to jest ważne, nie stawajmy się ociężali w słuchaniu o Zbawieniu, nie starajmy szukać dróg pośrednich, powrotów do „starego”, idźmy nową Drogą, którą jest Chrystus, który RAZ na zawsze umarł i nie ma potrzeby składania ofiar za grzechy. Powrót do starego może skutkować „odpadnięciem” od obietnic Nowego Przymierza, co więcej stanowi niejako próbę „ponownej ofiary – ponownego krzyżowania” co jest rzeczą niemożliwą, ponieważ JEDNĄ i OSTATECZNĄ Ofiarą Jezus zbawiła na raz na zawsze, tych którzy z niej skorzystali (10.9n).