Jako mała dziewczynka nienawidziłam chodzenia do kościoła. Czułam przymus który z wiekiem przeradzał się w nienawiść do Boga. Ateistką zostałam w wieku. 12 lat ale konsekwencje które za to poniosłam były ciężkie. Miałam problemy w każdej szkole począwszy od podstawówki a skończywszy na szkole średniej. Byłam gnębiona psychicznie z czym sobie nie radziłam. Najgorzej było w technikum przez co je zawaliłam. Prócz problemów szkolnych miałam też problemy ze sobą. Stałam się odludkiem , unikałam ludzi , stałam się humorzasta , miałam poczucie że wszyscy są przeciwko mnie . Przestałam być ambitna , o nic się nie starałam . Wszystko było mi obojętne i tak miałam plan zabicia się. Miałam kilka prób samobójczych o których nikt nie wiedzał bo wzięłam za mało tabletek a mamie wmawiałam że po prostu źle się czuje . Zazdrościłam innym szczęścia gdyż sama miałam pecha. Atakowałam wierzących i wybuchałam gdy ktoś wspominał o Bogu . Miałam przekonanie że wszystko wiem najlepiej . Popełniałam błąd za błędem. Myślałam że ateizm to najlepsze wyjście ale takie życie w nicości jest gorsze niż wiara nawet w szatana . Zgubiła mnie ta pozorna wolność. Dlatego teraz wszystkich przestrzegam przed tym . Moje nawrócenie było nagle , zaczęło się od przemyśleń czy chce w tym trwać czy dobrze zrobiłam wątpiąc. Z każdą chwilą umacniało się we mnie poczucie że chce wierzyć . Takie niepozorne myśli mogą zdziałać cuda i dziękuję Bogu że dał mi szansę nawrócenia
