Chciałam podzielić się z Wami świadectwem, które dotyczy tego, jak Bóg łamie wszystkie niepewności i pomaga dojść do celu.
Od małego marzyłam o zawodzie… położnej. Chciałam pomagać kobietom w ciężkich chwilach, radować się z nimi, być przy cudzie życia, lecz także wspierać, gdy zdarzy się coś złego. Zainteresowanie tematem w rodzinie generalnie było potępiane, zwłaszcza przez Mamę. Miała ona kiepskie wspomnienia z trzema porodami – może dlatego? Tak czy inaczej, z wiekiem coraz mniej o tym myślałam, nie mając w nikim wsparcia i zaczęłam się interesować innymi zawodami:
0) Wojsko. Motyw powracający przez całe niemal życie. Niestety, mój stan zdrowia na to nie pozwala. Może to i dobrze? Zrezygnowałam.
1) Informatyka – nietypowe zajęcie dla kobiety, no ale…
W tym temacie czuję się jak ryba w wodzie. Niestety, kolejny niemile widziany temat w rodzinie. Odmowa puszczenia mnie do gimnazjum do klasy informatycznej, zostałam wciśnięta do przedsiębiorczej (nie żałuję, to był świetny, choć ciężki życiowo czas, a i jako informatyk się udzielałam 
)
2) Dziennikarstwo – gimnazjum, gazetka szkolna, super ekipa. Byłam przekonana, że chcę być dziennikarzem (wujek pracował u Jaworowicz), chciałam pomagać ludziom, przyciągać uwagę mediów ku ludzkim dramatom. Po katastrofalnej atmosferze w gazetce w liceum i po wycieczce do Warszawy w 2. klasie LO dziennikarsko-prawniczej zrezygnowałam. Zobaczyłam, że polskie media to jedynie kilka karierowiczów, nic więcej.
3) Psychologia – nieosiągalna ze względu na biologię i matmę rozszerzoną (ja tzw. „human”, od dziecka problemy z matmą, potęgowane przez nauczycieli i podejście rodziny, moje starania skończyły się na 44% z matmy podstawowej na maturze), ponadto nie widziałam miejsc, gdzie mogę doraźnie pomagać ludziom, a nie tylko gadać i klepać po plecach.
4) Pedagogika – przeżyłam bardzo wiele złych rzeczy w dzieciństwie, koszmar trwał do 18 r.ż. Chciałam pomagać dzieciom i młodzieży, przymierzałam się do domów dziecka i pogotowi opiekuńczych, ale… Zobaczyłam (również w praktyce), że pedagog może niewiele. Uznałam, że i tak nie mam pomysłu na nic innego, więc może coś zawojuję w życiu.
Ferie zimowe 2015. Późny wieczór, przysypiam sobie, Luby coś grzebie przy kompie. I jak się nie poderwę i z jękiem: „Kochanie, ale ja nie chcę iść na pedagogikę! Będę położną!”. Luby zaskoczony, ale mówi, że skoro tak chcę, to niech idę, uda mi się.
Tuż przed tym zdarzeniem miałam dziwny pół-sen. W zasadzie to nie spałam, tylko przysypiałam i usłyszałam głos – „idź na położnictwo!”. Ja przerażenie, bo na deklaracji maturalnej WOS rozszerzony, ja z biologii nie pamiętam za dużo, a trzeba zdać rozszerzenie, do matury 2 miesiące… I głos uspokaja, żebym się nie bała, bo uda się, podpowiada kupno repetytorium z biologii i zapewnia, że wyuczę się tyle, by bez większego stresu się dostać.
Deklaracja zmieniona, uczę się z repetytorium, chociaż prawie nic nie wchodzi. Matura rozszerzona z biologii zdana na 35%. 21 sierpnia dowiedziałam się, że mnie przyjęli
Chwała Panu!
Jeszcze przed zmianą deklaracji udałam się do byłego już zboru KChWE w Szczecinie. Powiedziałam starszym zboru o dziwnych wątpliwościach, ale też o tej nieznanej mi dotąd sile, determinacji i pewności. Uznali, że jestem zagubiona, brak mi daru spokoju i rozwagi (?), kazali porzucić temat i zajęli się wałkowaniem mnie za niechodzenie do zboru. Od października 2014 do marca-kwietnia 2015 ciężko chorowałam, prawie straciłam głos na zawsze, odporność zniknęła. Horror. Nie byłam w stanie sama funkcjonować, dusiłam się, płakałam, gdy mogłam tylko leżeć i nie miałam sił się podnieść, z każdym ciosem choroby zawierzając wszystko Bogu, błagając go o miłosierdzie i dziękując za pomoc, która już idzie z góry… Co prawda do dziś zdarza mi się pokasływać bez powodu, szybko się męczę, mam trochę kłopotów z równowagą i poruszaniem się (ale nie siedzę na tyłku, spaceruję, śmieję się ze zdrowotnych wpadek), ale wszystko powoli ustępuje, a na to miejsce czuję siły do działania i powracające, stabilne zdrowie
I ze względu na te chorowanie nie mogłam być w zborze, nie miał mnie kto tam podwieźć, no klops totalny. Pastorowa uznała, że… kłamię. Od tego czasu moja noga tam więcej nie postała, bo wszyscy zaczęli mnie traktować jak powietrze, niektórzy byli naprawdę nieuprzejmi. Pamiętam, jak Luby odbierał mnie ze zboru i… zobaczył mnie całą zapłakaną.
Teraz czekam na początek roku akademickiego. Mam obawy, bo w końcu anatomia, fizjologia czy biochemia to klasyczne killery, czeka mnie nauka robienia zastrzyków, dużo rzeczy, z którymi spotykałam się tylko w opowieściach, zajęcia od nocy do nocy przeplatane praktykami, chwile zwątpienia… Ale cieszę się z tego i wierzę, że sobie poradzę. Wierzę również w to, że jest to powołanie od Boga, że to On dał mi siłę, bym stanęła naprzeciwko zdrowemu rozsądkowi, targnęła się na 2 miesiące nauki przed maturą (potocznie zwane samobójstwem intelektualnym) i czuję, że to właśnie w tym zawodzie chce mnie widzieć Pan. W jednym z najtrudniejszych okresów w życiu Bóg dał mi siłę do walki z wiecznym chorowaniem i tym, co się działo w szkole.
Moja siostra tuż przed maturą zmieniła swe preferencje z historii/germanistyki na pielęgniarstwo. Ta sama historia, ta sama uczelnia. Jest pielęgniarką od 9 lat i jakiś czas temu spytała, czy wiem, w co się pakuję, po czym uśmiechnęła się, podpowiadając, jak to mniej więcej wygląda. Ludzie gratulują mi odwagi w wyborze trudnego zawodu, a ja dziękuję Bogu za to szaleństwo
Śmierć, potworne widoki, krew, trupy - przerabiałam, nie boję się, nie czuję obrzydzenia.