Problemy

[Coco]

Chwała Panu! Dzisiaj miałam taki szczęśliwy dzień, radość aż ze mnie się wylewa. Byłam u dentysty i na szczęście nie miałam leczenia kanałowego za 400 zł, tylko zwykłe borowanie Oczywiście nie tylko to jest powodem mojego szczęścia.

[konto skasowane]

Coco, a co jeszcze?

[Coco]

Wreszcie nie jestem samotna.
Udało mi sie kupić coś, czego do dawna szukałam, była ostatnio sztuka w sklepie, przypadek?

[konto skasowane]

Ale że co? Znaczy się poznałaś kogoś? Jak można coś kupić i nie być przez to samotnym? To brzmi tajemniczo.

[Coco]

dr.sky, To są dwie niepowiązane sprawy

[konto skasowane]

Aha? Czyli poznałaś kolege? Chłopaka? Eee tam, Jezusa zaprosiłaś i dlatego nie jesteś już samotna?

[Coco]

Przyjaciela, a Jezus ciągle ze mną jest

[konto skasowane]

To życzę ci żeby to był dobry przyjaciel i do złego cie nigdy nie namawiał Bo z tymi przyjaciółmi to teraz różnie

[Dragonar]

To życzę ci żeby to był dobry przyjaciel i do złego cie nigdy nie namawiał Bo z tymi przyjaciółmi to teraz różnie

Przypilnuję go.

[Coco]

Dzisiaj chyba pierwszy raz po obudzeniu dziękowałam Bogu za to, co w ostatnich dniach mi dał. Za to, że jestem w miarę zdrowa i mogę cieszyć się życiem także

[jj]

Bardzo ładnie.

[Coco]

Właśnie zdałam sobie sprawę, że czeka mnie wieczność z Bogiem (wcześniej nie myślałam o tym)
Ach, jak cudowna i słodka jest ta wieść, chyba umili mi całe życie.

[jj]

Tak, wiecznosc w otoczeniu wylacznie milosci... i pelne rece pasjonujacych zajec.

[Coco]

I znowu pojawiły się problemy. Daleko jestem od stanu, w jakim byłam w połowie sierpnia. Można powiedzieć, że moje wakacje (drugie z kolei) były zmarnowane przez skutki uboczne leków i chorobę. Dopiero około 12 sierpnia wszystko powróciło do normy, a właściwie było świetnie. Byłam bardzo szczęśliwa, miałam tę jasność i swobodę umysłu, która do właściwego funkcjonowania wśród ludzi jest mi potrzebna. W mojej duszy wreszcie zapanował pokój oraz szczęście i nadzieja zbawienia. Mogę powiedzieć więc, że 1/4 moich wakacji była bardzo udana, jednak stało się tyle ważnym dla mnie rzeczy, że był to wielki progres patrząc na całokształt mojej egzystencji. Niestety, głównie przez leki, które znowu spowodowały prawdziwą burzę dla moich neuroprzekaźników pojawiły się typowe dla ostatnich kilkunastu miesięcy otępienie (choć teraz jest już na o niebo lepszym poziomie, niż przed wakacjami) które wpływa bardzo na moje kontakty z ludźmi. Zwykle, gdy jestem w towarzystwie po prostu nie wiem, co powiedzieć, jak kontynuować rozmowę, nie mówiąc już jak zachować się odbierając krytykę bądź poruszając delikatne dla mnie tematy. Wiem, że przyczyna jest w mojej głowie, mam źle dobrane leki, co wpływa na moje umiejętności interpersonalne (gdy leki były dobrane dobrze to byłam bardzo rozgadaną osobą). Aktualnie trochę ryzykuję odstawiając leki szybciej niż, zaleca lekarz, ale zupełnie się nie obawiam.
Przez stan mojego umysłu zmieniła się też relacja z Bogiem... po prostu nie interesują mnie tak "wzniosłe" sprawy, jak zbawienie mojej duszy, stan sumienia. Bardziej interesuje mnie to, co zjem na obiad, aniżeli moja relacja z Jezusem.
Niektóre grzechy stały się dla mnie chlebem powszednim, takie, jak zawiść i niechęć do niektórych osób i różne złe myśli o nich. Właściwie żyję jakbym wcale nie znała Boga, myślę o nim rzadko - gdy mam problemy. Moje życie wygląda teraz tak: budzę się o 6.00, jadę do szkoły, wracam do domu o godzinie 17/18. Jem, włączam komputer i oglądam codziennie odwiedzane strony. Gdy nie ma na nich żadnych ciekawych treści (a zazwyczaj nie ma) wchodzę na facebooka (na którym także nie ma nic interesującego) słucham jakichś piosenek, koresponduję, po jakimś czasie znów wchodzę na facebooka (i niespodzianka! znowu nic ciekawego) ewentualnie odrabiam lekcje, myję się, idę spać.
W weekendy oglądam filmy (które niekoniecznie niosą wartości chrześcijańskie, właściwie to oglądam przeróżne filmy, nawet bardzo niechrześcijańskie i kontrowersyjne, ale po prostu takie lubię), odwiedzam babcię, oglądam telewizję, oglądam śmieciowe strony typu kwejk, w niedzielę odrabiam lekcje. Właściwie to żyję od piątku do piątku (chociaż piątek ma w sobie taki urok, że jest piątkiem i na tym się kończy).
Chciałabym wreszcie zacząć robić coś sensownego, zacząć wzrastać jako chrześcijanka. Nie mam na to ochoty, ale mimo to jakiś cichy głosik mi podpowiada, by to robić. Ale nie bardzo wiem, co. Więc może należałoby zacząć od jakichś małych kroków. Przez leki jak pisałam mam deficyt uczuć, jestem troszkę otępiała, bo gdybym znowu poczuła w sobie trochę więcej duszy, byłoby o wiele lepiej. I właśnie chodzi mi o jakieś rady, co zmienić w moim życiu.
Jest rzecz, za którą powinniście mnie zganić, ponieważ od ponad miesiąca ani razu nie zajrzałam do Biblii. Po prostu nie chce mi się czytać czegokolwiek, gdy nie muszę tego czytać i nie ma to związku ze szkołą. Poza tym czytanie Biblii jest teraz dla mnie zajęciem równie budującym co czytanie gazety regionalnej. Po prostu czytam jakiś fragment, nie trafia do mnie, szybko zapominam.
No więc to wszystko. Strasznie to długie i pewnie niewiele osób przeczyta, a jeszcze mniej będzie chciało mi odpowiedzieć (szczerze nie dziwię, gdybym sama miała przeczytać taką wiadomość, to już nawet nie chciałoby mi się odpowiadać i odnosić do każdego mojego akapitu). Jednak gdy pojawi się ktoś, kto akurat znajdzie wolny czas i chęć, by pomóc mi w jakiś sposób, będę bardzo szczęśliwa. W sumie to czuję, że powinnam skasować dużą część wiadomości, bo zawiera informacje niepotrzebne, użalanie się nad sobą i jakieś nic niewnoszące banały, ale jednak zostanie ona w niezmienionej formie.
Pozdrawiam, Klaudia.

[Nick]

Strasznie to długie i pewnie niewiele osób przeczyta

Przeczytałem!
No cóż, żyjesz jak przeciętna osoba w Twoim wieku. To dobrze, że czujesz potrzebę robienia czegoś sensownego- tym już się wyróżniasz Zacznij działać, po prostu. I dobrze, że w tym całym stanie masz myśli o Bogu. Pewnie nie takiej odpowiedzi oczekiwałaś...