Wyznanie grzechu a konsekwencje grzechu

[Dragonar]

Jako chrześcijanie wierzymy, że jeśli w szczerości wyznajemy swoje grzechy Bogu, zostaną nam one odpuszczone: "Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości." (1J 1:9 BW). Co jednak z naturalnymi konsekwencjami grzechu? Niektóre grzechy posiadają poważne konsekwencje - chociażby złodziej powinien oddać skradzioną rzecz, a zabójca powinien oddać się dobrowolnie w ręce policji. Jak jednak ocenić, czy konsekwencje grzechu są na tyle poważne, że należy zwrócić się do tych, wobec których zawiniliśmy? Jeśli ktoś skłamie w błahej sprawie, to koniecznie musi iść do tej osoby, nawet po kilku miesiącach i przyznać się nie tylko przed Bogiem, ale również przed tą osobą? Jak ocenić, czy sprawa jest błaha, czy nie? Dziwnie wyglądałoby, gdybym podszedł do kolegi i powiedział: "Słuchaj, cztery miesiące temu, kiedy dzwoniłeś, nie byłem zajęty, tylko nie chciało się z Tobą gadać i skłamałem.". Zwłaszcza, jeżeli kolega byłby niewierzący i nie rozumiał moich intencji.

[Małgorzata]

Jak jednak ocenić, czy konsekwencje grzechu są na tyle poważne, że należy zwrócić się do tych, wobec których zawiniliśmy?

A gdzie jest to powiedziane, ze mamy tak czynić? Wiem, ze jest napisane: "Kto kradnie, niech kraść przestanie".
Nadgorliwość może przynieść tylko jeszcze większe kłopoty i kogoś dodatkowo zranić.

[Dragonar]

Jak jednak ocenić, czy konsekwencje grzechu są na tyle poważne, że należy zwrócić się do tych, wobec których zawiniliśmy?

A gdzie jest to powiedziane, ze mamy tak czynić? Wiem, ze jest napisane: "Kto kradnie, niech kraść przestanie".
Nadgorliwość może przynieść tylko jeszcze większe kłopoty i kogoś dodatkowo zranić.

To złodziej nie musi oddawać pieniędzy, a zabójca nie musi poddać się sprawiedliwości władzy? Dla mnie takie zachowanie to dowód na szczerość żalu za grzechy i prawdziwa pokuta.

[Małgorzata]

Jak jednak ocenić, czy konsekwencje grzechu są na tyle poważne, że należy zwrócić się do tych, wobec których zawiniliśmy?

A gdzie jest to powiedziane, ze mamy tak czynić? Wiem, ze jest napisane: "Kto kradnie, niech kraść przestanie".
Nadgorliwość może przynieść tylko jeszcze większe kłopoty i kogoś dodatkowo zranić.

To złodziej nie musi oddawać pieniędzy, a zabójca nie musi poddać się sprawiedliwości władzy? Dla mnie takie zachowanie to dowód na szczerość żalu za grzechy i prawdziwa pokuta.

Sądzę, ze powinien, ale np. twój przykład z kolegą ilustruje, ze nie zawsze jest to wskazane. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od grzechu, a więc zaprzestanie go.

[Dragonar]

Sądzę, ze powinien, ale np. twój przykład z kolegą ilustruje, ze nie zawsze jest to wskazane. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od grzechu, a więc zaprzestanie go.

Dobrze. W takim razie jak wyznaczyć granicę między sytuacją, kiedy należałoby wyznać grzech nie tylko Bogu, ale i ludziom, a sytuacją, gdy należałoby wyznać grzech jedynie Bogu? Mój przykład z kolegą dotyczył sprawy ewidentnie błahej, lecz są takie, kiedy trudno to określić.

[Oberyn.]

Myślę, że jeśli konsekwencje grzechu są poważne tj. przez nas stała się krzywda danej osobie, to powinniśmy ją przeprosić i naprawić te krzywdy. Patrz na Zacheusza, chciał oddać w czwórnasób, to co zabrał, bo wiedział, że zarobił nieuczciwie i często krzywdząc ludzi.

U mnie w zborze jakieś 2 lata temu nawrócił się człowiek, który miał kontakty z mafią, wymuszał ubezpieczenia, handlował kradzionymi samochodami, oszukiwał banki i inne rzeczy. Gdy się nawrócił starał się naprawić każdy możliwy zły czyn, który zrobił o ile to było w jego mocy, przyznał się do łamania prawa, choć wiedział, że groziło mu kilka lat więzienia, sędziemu powiedział swoje świadectwo nawrócenia, ten dał mu zawiasy, a bank anulował ponad 50 tys. długu. Inny człowiek darował mu ok. 30 tys. Wiadomo, że nie wszystkie długi anulowano i będzie je spłacał do końca życia, ale myślę, że zrobił poprawnie i dał jeszcze świadectwo wielu ludziom, że Bóg jest żywy.

[Małgorzata]

Sądzę, ze powinien, ale np. twój przykład z kolegą ilustruje, ze nie zawsze jest to wskazane. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od grzechu, a więc zaprzestanie go.

Dobrze. W takim razie jak wyznaczyć granicę między sytuacją, kiedy należałoby wyznać grzech nie tylko Bogu, ale i ludziom, a sytuacją, gdy należałoby wyznać grzech jedynie Bogu? Mój przykład z kolegą dotyczył sprawy ewidentnie błahej, lecz są takie, kiedy trudno to określić.

Sądzę, ze wskazana jest modlitwa i oczekiwanie na jej odpowiedź. Bóg poprowadzi, wskaże, w jakiej sytuacji On odbierze większą chwałę.
Trochę może teoretyzuję, ale nie mam gotowej odpowiedzi.

[Dragonar]

Sądzę, ze wskazana jest modlitwa i oczekiwanie na jej odpowiedź. Bóg poprowadzi, wskaże, w jakiej sytuacji On odbierze większą chwałę.
Trochę może teoretyzuję, ale nie mam gotowej odpowiedzi.

Rozumiem, czyli zostają: modlitwa i sumienie. Może być ciężko.

[konto skasowane]

Zadośćuczynienie jest głównym znakiem pokuty. Zadośćuczynić należy zawsze o ile jest to w naszej mocy. Szkody jakie wyrządzamy można często jeszcze naprawić, chociaż nie w każdej sytuacji. Każdy człowiek mimo wyznania grzechu ponosi jego konsekwencje. Człowiek pokorny i mały uczy się i wyciąga lekcje. Przyjmuje konsekwencje grzechu z pokorą, ale prowadzony miłością szuka okazji aby zrekompensować wyrządzone szkody. Taka postawa jest przez Boga błogosławiona. Kto myśli, że wystarczy wyznać grzech i nie myśli o zadośćuczynieniu jest egoistą.

[Ligia]

Jesli mamy jakies problematyczne relacje, powinno sie zadzwonic, wyjasnic.

[login2]

A gdzie jest to powiedziane, ze mamy tak czynić? Wiem, ze jest napisane: "Kto kradnie, niech kraść przestanie".

Sądzę, ze powinien, ale np. twój przykład z kolegą ilustruje, ze nie zawsze jest to wskazane. Prawdziwa pokuta to odwrócenie się od grzechu, a więc zaprzestanie go.

Pokuta to nie tylko zaprzestanie czynienia zła. Zamiast tego zła należy zacząć czynić dobrze.
W tym fragmencie gdzie jest o kradzieży przeczytaj sobie co dalej jest napisane. Nie tyle, że ten złodziej ma przestać kraść, ale ma zacząć pracować i dawać ubogim... To jest właśnie pokuta.

[Małgorzata]

Pokuta to nie tylko zaprzestanie czynienia zła. Zamiast tego zła należy zacząć czynić dobrze.

A nie wydaje ci się, ze jest dobro, a na drugim biegunie zło. Można czynić albo jedno, albo drugie. Czy jest coś pośredniego? Albo czynisz coś pod wpływem Ducha Świętego, albo pod wpływem szatana. Zatem nie czyniąc źle, czynisz dobrze.

[login2]

Tak Małgorzato wiem, że nie ma nic pośrodku, ale wydaje mi się to tak oczywiste, że nie potrzeba rozpraw teologicznych na ten temat. Każdy chyba rozumie co na myśli miałem.

[Małgorzata]

Oczywiste, a napisałeś coś sprzecznego z tą "oczywistością", więc dlatego zabrałam głos.

[konto skasowane]

Zadośćuczynienie to nie jest po prostu robienie dobrych rzeczy. Zadośćuczynienie jest ściśle powiązane z pokutą za konkretnie wyrządzoną szkodę. Co innego jest oddać komuś zabrane pieniądze lub zapłacić za wybitą przez siebie szybę a co innego pomóc starszej Pani w zakupach czy znajomemu w znalezieniu pracy.